Niesprawiedliwe życie: impreza

 

Szykowałam się do wyjścia, stałam w przed pokoju i zaczęłam zakładać buty, gdy podeszła do mnie mama.

 

- Jedziesz samochodem?

- Tak.

- Tylko nic nie pij, skoro wsiądziesz za kółko.

- Przecież wiesz, że jestem odpowiedzialna.

- Po prostu martwię się o ciebie.

- Nie musisz, przecież wiesz, że jestem ostrożna.

- Nawet nie wiesz, ile osób wsiada za kierownicę po alkoholu.

- Przestań mamo, przesadzasz. Wychodzę, kocham cię.

- Ja ciebie też.

 

Po odpaleniu samochodu, od razu włączyłam swoją ulubioną piosenkę. Nikt poza mną jej nie lubił, miałam zupełnie odmienny gust od innych. Wrzuciłam bieg i powoli wyjechałam spod domu. Karolina wyprawiała swoje dwudzieste urodziny, które organizowała w domu. Jej rodzice wyjechali, dlatego mogła zrobić dużą imprezę. Do jej mieszkania miałam mniej więcej cztery kilometry, drogi były nieoświetlone, dlatego nie jechałam za szybko. Po kilkunastu minutach byłam na miejscu, wokół było bardzo dużo ludzi i samochodów. Zaparkowałam i wysiadłam, zabierając ze sobą prezent dla jubilatki. Drzwi otworzyła mi Karolina.

 

- Wszystkiego najlepszego kochana!

- O jejku nie trzeba było. Wchodź.

- Wszyscy już są?

- Wydaje mi się, że tak, chodź się napić.

- Dzisiaj nie piję alkoholu.

- Dlaczego? Źle się czujesz? Gorączkę masz?

- Nie, ale przyjechałam samochodem.

- Aha, rozumiem, w takim wypadku wypijesz piwo bezalkoholowe.

 

Impreza trwała w najlepsze, wszyscy tańczyli, śpiewali i grali w przeróżne gry. Głównym przewodnikiem imprezy był Kuba, ciągle tańczył, rozmawiał z każdym i namawiał wszystkich, żeby odłożyli telefony. Do tego wlewał w siebie duże ilości alkoholu, lecz nie wyglądał na pijanego. Nagle wziął mikrofon do ręki i zaczął krzyczeć.

 

- Zdrowie naszej jubilatki Karoliny! Zaśpiewajmy wszyscy razem, głośne sto lat.

 

Widać było wzruszenie Karoliny, popłakała się ze szczęścia, podeszłam do niej, aby dać jej chusteczkę, wzięła ją i mocno mnie przytuliła.

 

- Zapraszam wszystkich do wzniesienia toastu, za zdrowie Karoliny.

 

Wszyscy bez wyjątku udali się po swoje kubeczki, wszyscy oprócz mnie.

 

- A ty dlaczego nie pijesz?

- Słuchaj Kuba, przyjechałam samochodem.

- Ja też i świetnie się bawię.

- Nie potrzebuję alkoholu, żeby się dobrze bawić.

- Może trochę byś się wyluzowała, jak teraz trochę wypijesz, to będziesz mogła normalnie wrócić samochodem.

- Jednak zostanę przy piwie bezalkoholowym.

- Twój wybór.

 

Impreza trwała jeszcze kilka godzin. Wszyscy zaczęli powoli się rozjeżdżać. Pożegnałam się z każdym i wyszłam z domu, w tym samym czasie odjeżdżał też Kuba.

 

- Nie wsiądziesz za kółko.

- Dlaczego nie?

- Piłeś alkohol.

- I co z tego?

- Czy ty w ogóle myślisz? Oddawaj kluczyki!

- Nie ma mowy wariatko.

 

Nie mogłam nic zrobić, Kuba był zdecydowanie silniejszy ode mnie, nie dałam rady zabrać mu kluczyków. Odpalił samochód i pojechał. Nie pozostało mi nic innego jak wrócić do domu. Było już bardzo późno, prawie żadne auto nie jeździło po drogach. Jechałam spokojnie drogą z pierwszeństwem, z mojej prawej strony nadjeżdżał samochód, który powinien ustąpić mi pierwszeństwa. Gdy zorientowałam się, że kierowca z mojej prawej strony, zajedzie mi drogę, było już za późno. Nie zdążyłam zahamować, kierowca wjechał z dużą siłą w mój bok samochodu, który zaczął dachować, i jednocześnie zmierzać do głębokiego rowu. Otrząsnęłam się po krótkiej chwili. Słyszałam przerażony głos Kuby, które dzwonił na pogotowie. Było mi bardzo zimno, leżałam na asfalcie, a do około mnie było dużo mojej krwi. Nie chciałam umierać, nie w taki sposób. Odrazy zostałam przewieziona do szpitala, gdzie stwierdzili u mnie przerwanie rdzenia kręgowego. Ta informacja zabiła mnie od środka. Minęło kilkanaście lat od tego wypadku, dalej nie mogę pogodzić się z tym, że to ja byłam ofiarą tego wypadku. To nie ja powinnam zostać kaleką. To była moja nagroda za to że byłam odpowiedzialna. Kuba dostał wyrok w wysokości dziesięciu lat pozbawienia wolności i zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, próbował się kilkukrotnie ze mną skontaktować, ale już nigdy w życiu nie chcę go widzieć.

Popularne posty z tego bloga

Olu

Obraz
Pierwsze dni Wakacje zbliżały się wielkimi krokami. Przygotowywałem się do mojego, długo wcześniej planowanego, wyjazdu do Niemiec. Zaczynałem pracę z początkiem lipca, ale wyjeżdżałem trzy dni wcześniej, przez ten krótki okres mieszkałem z moim starszym bratem, który pracuje w tej samej firmie. Bardzo się stresowałem, to była moja pierwsza praca na umowę, byłem daleko od domu w zupełnie nowym miejscu i z zupełnie nowymi ludźmi. W końcu przyszedł dzień wyjazdu. Miałem szczęście, bo moi wujkowie, którzy też pracują w tej firmie zjechali na weekend i powiedzieli, że mogę się z nimi zabrać. Droga bardzo mi się dłużyła, cały czas wyobrażałem sobie, jak będzie wyglądało miejsce, do którego jadę, jacy będą ludzie, którzy będą tam pracowali. Na całe szczęście moi wujkowie podtrzymywali luźną atmosferę, żartując sobie i opowiadając mi różne śmieszne historie które przytrafiły im się w pracy. Po kilku godzinach drogi w końcu przekroczyliśmy niemiecką granicę, na pierwszy rzut ok...
Czytaj więcej

W oddali

Obraz
Piękna wiosenna, cicha noc. Kompletny mrok zakrył całą dzielnicę, jedynie światła lamp ulicznych powodują, że dzielnica nie wygląda jak z horroru. Grobowa cisza jest rzeczą normalną dla ludzi żyjących w tych okolicach, ciężko znaleźć młodzież która przesiadywała by nocami. Równie ciężko znaleźć imprezy które ciągną się do późnych godzin. Jest środek tygodnia, w oddali widać czerwone strumienie światła przypominające fajerwerki unoszące się ku górze, a za nim następne dwa które wybuchają w powietrzu z wielkim hukiem. Trwało to na tyle długo żeby obudzić domowników dzielnicy. W domach zapaliły się światła, ludzie zaczęli wychodzić przed domy. Po kilku minutach wszyscy znaleźli się na ulicy i z niedowierzaniem wpatrywali się w fajerwerki. W miasteczku obok ewidentnie odbywał się festyn. Z daleka było widać różne karuzele i pełno kolorowych świateł. Wszyscy byli zszokowani tym faktem, szczególnie przez to że miasteczko jest opuszczone od trzydziestu lat. Na ulicy wybuchł ogólny chaos. Ludz...
Czytaj więcej

Księżycowy Chłopiec

Obraz
Zaczął się kolejny tydzień, malutkiego Adasia właśnie przyprowadziła mama, chłopiec podniósł głowę do góry, patrząc na swoją mamę, która lekko opuściła wzrok, uśmiechając się. Kobieta przykucnęła przy chłopcu, i powiedziała, że musi już iść, Adaś tylko lekko się uśmiechnął i wziął swój tornister i ruszył w stronę stolika. Lekko odsunął krzesło, na którym położył plecak, zaczął wyciągać swoje kredki i kartki. Zdjął plecak i usiadł na krześle. Przez chwilę spoglądał na dzieci, które się bawiły, dziewczynki siedziały przy domku dla lalek i bawiły się lalkami, chłopcy natomiast biegali po całej klasie, rzucając w siebie zabawkami i strasznie krzycząc. Mały Adaś siedział i patrzył, nigdy nie chciał się bawić z innymi, zawsze siedział sam przy stoliku, mimo tego, że inne dzieci próbowały zaciągnąć go do zabawy, on nigdy nie chciał do nich dołączyć. Chłopiec wziął do ręki niebieską kredkę i zaczął stawiać pierwsze kreski. Po kilku pociągnięciach, obrazek zaczął przypominać niebi...
Czytaj więcej